به نام خدای لحظه ها

سلام به همه دوستان گلم

روز پدر به نظر من بزرگترین روز توی یک سال می تونه باشه. اما چیزی که من رو به این نظر وادار کرده این که هیچ وقت نفهمیدم روز پدر که همه برای پدراشون کادو می خرن و شب که میشه اونو به پدراشون میدن و پدرها  هم با تموم وجود بچه ها رو در آغوش میگیرن و می بوسن چه قدر زیباست . من وقتی 9 سال بیشتر نداشتم وقتی هنوز با معنیه مرگ و یتیم شدن آشنا نبودم وقتی ... پدرم رو در اثر سکته از دست دادم . اون موقع زیاد نا راحت نشدم چون روزای اول که خونه نبودم بعدش هم فکر میکردم بابا مثل همیشه رفته ماموریت و بالاخره بر میگرده . اما همین که چند روز بیشتر گذشت فهمیدم این ماموریت مثل قبلی ها نیست . مثل اینکه این ماموریت برگشتی نداره حالا تنها تصویری که با اومدن اسم پدر جلوی چشم هام میاد روز آخره.  اون روزها ماه های اول سال تحصیلی بود13 آبان ماه بود بابا برام لباسهای ورزشی خریده بود با هم رفته بودیم بخریم اما من هیچ وقت با پدرم راحت نبودم وقتی نظرش رو میداد و می گفت دخترم این خیلی قشنگه ها !!! تا میومدم بگم که از رنگش بدم میاد لبخند روی لبش مانع میشد حرف دلم رو بگم و بعد راضی می شدم . اون روز اون لباس ها رو پرت کرده بودم روی تخت پدرم و رفته بودم مدرسه شیفت بعد از ظهر بودم و  همین که با مادرم از مدرسه اودیم هوا تاریک شده بود مادرم در رو باز کرد برای اولین با میخواستم قبل از هر کاری پدرم رو بغل کنم اما خواهر بزرگم مانع شد و گفت بابا حالش بده بذار بره بشینه حالش که بهتر شد بعدا بغلش کن قبول کردم پدرم یهو حالش خیلی بد شد روی زمین داراز کشید و زیر سرش رو بلند کردیم . از دهنش کف میومد و من تند تن با یه دست با دستمال دهنش رو تمیز میکردم و با آستین دیگم اشک های خودم رو پاک میکردم تا اینکه دیدم پدرم نیمه جونه مادرم من رو با دعوا از خونه بیرون کرد و گفت برم پیش یکی از دوستانش تا حال پدر بهتر بشه برای بار آخر از لای در بدن نیمه جونه پدرم رو دیدم که بعد معلوم شد اورژانس همش چند دقیقه دیر تر رسید و پدرم مارو برای همیشه ترک کرد اولین بار بود که با پولای تو جیبیم برای بابام چیزی خریده بودم ولی هیچ وقت نتونستم اونو بهش بدم و ببوسمش حالا بعد از 6 سال وقتی پدری رو با دخترش توی خیابون می بینم این اشک بود که بدون اجازه صورتم رو خیس میکنه . حالا شبها چشمهای آبیه پدرم در حالی که نیمه جون بود و به من نگاه میکرد و با چشماش خیلی از حرف ها رو گفت باعث میشه سرم رو روی زمین بگذارم تا شاید با نوازش دستهای گرمش من از این کابوس بیدار بشم و ببینم همش یه کابوس بوده و بس. بعد از پدرم ؛ پدر بزرگم بوی پدرم رو می داد هر موقع بغلش میکردم یاد بابا توی قلبم زبونه میکشید اما پدر بزرگم در عرض 3 ماه سرطان گرفت و از پیش ما رفت چون تابستون بود من و مادرم بیشتر موقع ها اونجا بودیم من سوپ رو قاشق قاشق دهن پدر بزرگم می گذاشتم دست روی سرش می کشیدم و گاهی اوقات شبهایی که اونجا بودیم شبها دو سه بار از خواب بلند میشدم و می رفتم کنار رختخوابش و مطمئن میشدم که نفس میکشه چند دقیقه ای بهش زل میزدم و التماسش میکردم تنهامون نذاره . پدر بزرگم به من میگفت فرشته کوجولوهمین که میومد صدام کنه بدو بدو میرفتم میگفتم بله آقاجون منو صدا می کنید کمکتون کنم بلند شین و هر بار با چشم های معصومش خواهش و کمکی که میخواست میگفت و من هم انجام می دادم ولی افسوس که هر دو زیر خاک ها خوابیدن . من هنوز اون کادو رو دارم و هر سال روز پدر بهش نگاه میکنم و به لحظاتی فکر میکنم که از دست دادم . خواهش میکنم قدر لحظه لحظه ی عمرتون رو بدونید هر آدمی توی زندگی چیزی داره که قدرش رو نمیدونه ولی همین که از دستش میده تازه به ارزش حقیقیه اون چیز پی می بره . خوش به حالتون که می تونید امشب پدرتون رو بغل کنید و کادویی که خریدین بهش هدیه بدین . افسوس که هدیه روز پدر که باید به پدرم می دادم هنوز توی دستمه و هیچ وقت فرصت نشد بغلش کنم و ببوسمش.

به نام خدایی که همه ی کاراش پر از حکمته

سلام

سالگرد فوت پدر بزرگم اوایل مهره ، چون دیگه وقت نمی کنم وبلاگم رو به روز کنم . این بار برای آخرین بار توی تابستون به یاد پدر بزرگم و پدرم وبلاگم رو به روز میکنم . دیشب خواب پدر بزرگم رو دیدم بعد از 5 سال دوباره دیدمش مثل همیشه با تمام دردهاش ولی جلوی من که نوه اش بودم لبخند زده بود صدام کرد فرشته کوچولو دلت برای آقاجون تنگ نشده چرا اینقدر دلتنگی میکنی بابات حالش خوبه هر موقع وقتش رسید تو هم میای پیش ما الان از فرصتی که داری استفاده کن .کارای خدا همشون پر از حکمته .صلاح در اینه چند سال دیگه هم زندگی کنی .پس کارای خوب بکن . بعدش هم خدافظی کرد و رفت توی خواب نفهمیدم که اون سالهاست که رفته با هاش خدافظی کردم ولی قبلش دستش رو بوسیدم اونم با نگاهش بهم فهموند چرا این کار رو کردم بعدش هم مثل نور شد و با سرعت نور دور شد .وقتی از خواب بلند شدم فهمیدم به خاطر مزخرفاتی بود که دیشب داشتم می نوشتم راستش رو بخواین هیچ وقت برای پدر بزرگم دلتنگ نمی شدم اما همیشه به خاطر پدرم گریه میکنم همش می خوام برم پیش پدرم تا بهش بگم چه قدر دوسش دارم شاید به خاطر اینه که از خیلی سال ها قبل فوت پدر بزرگم می دونستم پدر بزرگ ها زود میمیرن آماده ی پذیرشش بودم اما وقتی پدرم فوت کرد فکر کردم مثل یه دفتر می مونه که تموم شده خوب میرم یه دفتر دیگه می خرم اما بعدا فهمیدم پدر فقط یه دونس نمیشه دوباره خرید . نمیشه خندهاش رو دوباره دید . نمیشه صداش رو دوباره شنید . نمیشه دوباره بغلش کرد . من به پدر بزرگم ماهای آخر خیلی وابسته شده بودم به طوری که شبهایی که فوت کرده بود و ما خونه ی مادربزرگم بودیم مثل عادت گذشته که چندبار از خواب بلند میشدم و میرفتم بالای سرش اولین شب بلند شدم رفتم جایی که می خوابید چند لحظه به جای خالیش زل زدم وقتی دیدم نیست ترسیدم دویدم توی حیاط توی آشپزخونه همه جا رو گشتم ولی نبود به خودم اومدم دیدم 20 نفر با لباس مشکی چشمای ورم کرده دماغ باد کرده خوابیدن نگاه به دیوار اوفتاد عکسش رو روی تاقچه دیدم با قاب مشکی تازه بعد از نیم ساعت فهمیدم اون دیگه نمیاد همون جا پیش دیوار نشستم و گریه کردم شبهای بعد هم همین طور بود با این تفاوت که میدونستم نیست ولی به جای خالیش زل میزدم و بهش گله میکردم ولی چند ماه بعد یادم رفت پدربزرگم مرده دیگه بهونش رو نگرفتم . چند روز پیش که آلبوم ها رو نگاه میکردم عکس یه نفر رو دیدم که آشناست ولی دقیقا نمی دونم کیه یه ذره به صورتش نگاه کردم دیدم آره خودشه . همه ی خاطراتی که سعی به فراموش کردنش کرده بودم دوباره زنده شد برای خودم متاسفم که سعی کردم خاطراتی که از عزیز ترین کسم که بعد از فوت پدرم برام پدری کرده بود فراموش کنم کسی که اوایل، شبها به خاطرش گریه می کردم  وبهش وابسته شده بودم فراموش کردم تا جایی که خودش بهم گفت دلت برام تنگ نشده؟ اما من دلم واسش خیلی تنگ شده خیلی دوسش دارم . قول میدم همیشه به یادش باشم .

 شما چی شده خاطرات عزیز ترین کسهاتون رو از یاد ببرید؟